Każdy z nas znajdzie się prędzej czy później w sytuacji, kiedy wiele spraw związanych z egzystencją zależeć będzie od wsparcia i pomocy życzliwych nam ludzi.  Czasami będzie to chodzić o nasze zdrowie, innym razem o byt czy samopoczucie. W niektórych przypadkach to my pomagamy, ale kiedy sami potrzebujemy pomocy jest nam ona udzielana. Nie ma znaczenia, czy osoba niosąca pomoc kieruje się chęcią otrzymania jakiejś nagrody wewnętrznej (np. zadowolenia z własnej sprawności czy kompetencji) lub zewnętrznej (np. pieniędzy albo społecznego uznania). Liczy się sam fakt, że czyjeś działanie przynosi korzyść drugiej osobie. Pomaganie jest podstawowym świadectwem naszego człowieczeństwa. “Swój wyraz znajduje z jednej strony w solidarności i wspólnym zobowiązaniu do wspierania innych członków społeczeństwa. Do pokonywania trudnych sytuacji, wynikającej z bezpośredniej i bezinteresownej miłości do bliskich potrzebujących pomocy. Zatem pomaganie jest specyficzną formą tego, co należy rozumieć przez pojęcie troski o drugiego człowieka” (B. Szluz, 2006).                                        Dom pomocy społecznej jak i każdy inny dom, jest w oczywisty sposób nie tylko miejscem życia, ale w ogóle miejscem dla człowieka, chorego, niepełnosprawnego, samotnego czy wymagającego fachowej opieki, na tym świecie. Jest także miejscem, w którym istnieje możliwość, a jednocześnie konieczność odtworzenia czy raczej zbudowania na nowo interpersonalnych kontaktów społecznych. Zlikwidowania lub obniżenia odczuwanego poziomu izolacji i opuszczenia przez innych. Odtworzenie czy budowanie interpersonalnych kontaktów powinno uwzględniać różne rodzaje wspólnot i opierać się na różnych formach i rodzajach wspólnego działania. Różnie jednak z tym bywało w przeszłości. Domy były przeludnione, pokoje wielkie kilkunastu osobowe. Łazienki i natryski na korytarzach. Mieszkańcy traktowani byli przedmiotowo. Tak praktycznie wszystko zależne było od kierownictwa placówek. Domy znajdowały się pod nadzorem resortu zdrowia. Wszechobecne były białe szpitalne fartuchy, szpitalne łóżka niekiedy jedno przy drugim na wielkiej sali. Do kąpieli mieszkańcy ustawiali się w kolejkach na korytarzach przed drzwiami łaźni. Pozbawieni byli normalnej ludzkiej intymności. Można stwierdzić, że były to warunki urągające niekiedy człowieczeństwu i godności ludzkiej. Najtrudniejsze warunki panowały szczególnie w domach dla osób z chorobami psychicznymi.